CineMonth - Super Edition Vol.2

Όπως έγραψα και στο Vol.1: δεν πρόκειται για κανονικό CineMonth, αλλά για μια συγκεντρωτική ειδική-super έκδοσή του με όλες τις ταινίες που είδα τους τελευταίους μήνες... και τώρα λοιπόν ήρθε η ώρα για το δεύτερο (καθυστερημένο) μέρος της:

ΠΟΛΥ ΚΑΛΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ

[8/10]

36. Το Life is Beautiful εδώ και χρόνια απέφευγα να το δω εξαιτίας του πρωταγωνιστή του (δεν τον μπορώ με τίποτα τον Benigni). Στην αρχή δεν μου άρεσε ιδιαίτερα, αλλά από τη στιγμή που τους έβαλαν - πατέρα και γιο - σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, άρχισε να έχει ενδιαφέρον... Ήταν αρκετά συγκινητικές οι προσπάθειες του πατέρα να μην καταλάβει ο μικρός γιος του που βρισκόντουσαν και για ποιο λόγο βρισκόντουσαν εκεί... 35. Το Trust είναι μια αρκετά σκληρή και ρεαλιστική ταινία (δεν θυμάμαι αν βασίζεται σε αληθινή ιστορία, αλλά θα μπορούσε κάλλιστα) που παρουσιάζει τους κινδύνους που μπορεί να επιφυλάσσει το internet στις νεαρές ηλικίες... Καλώς ή κακώς στις μέρες μας, μέσω του διαδικτύου επικοινωνούμε καθημερινά με ανθρώπους που δεν γνωρίζουμε πραγματικά κι αυτό είναι πολύ πιο επικίνδυνο για τους έφηβους που ψάχνουν να βρουν έναν άνθρωπο που να μπορεί να τους καταλάβει από τη στιγμή που το χάσμα γενεών δεν τους επιτρέπει να επικοινωνήσουν με τους γονείς τους... Από τις ερμηνείες της ταινίας ξεχώρισα αυτή της Liana Liberato. Πραγματικά με εντυπωσίασε! 34. Το 50/50 σίγουρα δεν το λες μελόδραμα (απολύτως ΚΑΜΙΑ σχέση) και σίγουρα είχε αρκετές "ανάλαφρες" και κάπως χιουμοριστικές στιγμές, αλλά και πάλι δεν μπορώ να μην ψυχοπλακωθώ ρε γμτ όταν βλέπω έναν νέο άνθρωπο να έχει καρκίνο... Πολύ καλός ο Joseph Gordon-Levitt... 33. Το Super σίγουρα δεν ήταν ούτε Special, ούτε και Kick-Ass, αλλά και πάλι ήταν αρκετά super ταινιάκι! Είχε αρκετά #WTF σκηνικά και μια απολαυστικότατη Ellen Page σε έναν B' ρόλο που φάνηκε πως τον καταχάρηκε και η ίδια πάρα πολύ... Πάντως σίγουρα όσοι την βλέπουν και καλά... υπερ-ήρωες, έχουν σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα. 32. Το πρώτο μισό του Red State ήταν εξαιρετικό και καλοσκηνοθετημένο και ο Michael Parks έκλεψε στο πολύ χαλαρό την παράσταση (άσε που με προβλημάτισε το γεγονός ότι συμφώνησα με κάποιες απόψεις του:p). Στο δεύτερο μισό με κούρασε λίγο με το "μπαμ-μπουμ" του και με την ηλιθιότητα ορισμένων χαρακτήρων του...

[8/10]

31. Το The Secret World of Arrietty έχει καταπληκτικό σχέδιο και χρώματα, αλλά η ιστορία του μου φάνηκε αρκετά απλή και ξεπερασμένη (ίσως να φταίει και το γεγονός ότι μικρός έβλεπα την παιδική σειρά The Littles και απ'όσο τη θυμάμαι, ήταν πολύ πιο διασκεδαστική) 30. Το Chico & Rita μου άρεσε πολύ, αλλά δεν ξετρελάθηκα κι αυτό ίσως να οφείλεται στο ότι δεν το είδα στον κινηματογράφο... Πάντως πρόκειται για μια ερωτική ιστορία ζωής με άρωμα Κούβας (μουσική - ατμόσφαιρα - κουλτούρα) που σε ταξιδεύει σε μια άλλη... σχεδόν ξεχασμένη εποχή... Στα συν της ταινίας και το συγκινητικό φινάλε της! 29. Το Thor το είδα στον κινηματογράφο και μετά από τόσους μήνες δεν θυμάμαι και πολλά... Αναμφισβήτητα όμως τα σκηνικά που ξεχώριζαν ήταν αυτά που διαδραματίζονταν στον κόσμο του ήρωα... Ειδικά κάποια από αυτά ήταν αρκετά εντυπωσιακά! Τα υπόλοιπα στη Γη... όχι και τόσο. 28. Όσοι παρακολουθείτε αρκετό καιρό αυτό το βλογκ, γνωρίζετε πως δεν είμαι αυστηρός με ταινίες σαν το Transformers: Dark of the Moon... νταξ, έχω κι αδυναμία στα ρομπότ... Πάντως ευτυχώς ήταν αρκετά καλύτερο απ΄την 2η ταινία και για καλοκαιρινή ανάλαφρη μπλοκμπαστεριά ήταν μια χαρά απόδραση (αρκεί να ξέρεις τι απαιτήσεις πρέπει να έχεις από την κάθε ταινία)...

[8.5/10]

27. Το The Chaser δυστυχώς έκανε μια μικρή κοιλιά κάπου προς τη μέση, αλλά είχε ένα καταπληκτικό πρώτο μισάωρο-45λεπτο κι ένα κυνηγητό-σκηνή ανθολογίας και φυσικά ένα δεύτερο μισό με μια ανατρεπτική σκηνή κανονική γροθιά στο στομάχι... Γενικά αν σας αρέσουν οι ταινίες με ψυχασθενείς - κατά συρροή - δολοφόνους, πρέπει να το δείτε (αφού δείτε πρώτα το ανώτερο και σχεδόν αριστουργηματικό I Saw the Devil). 26. To Kill List είναι ένα πρωτότυπο θρίλερ με εξαιρετικές ερμηνείες, με αρκετά δυνατά ξεσπάσματα βίας και με ένα αμφιλεγόμενο κι ανατρεπτικό φινάλε που προβληματίζει τους περισσότερους θεατές του (μεταξύ των οποίων κι εμένα φυσικά). Όσοι έχετε δει την ταινία και θέλετε να κατανοήσετε πλήρως το φινάλε της, εδώ θα βρείτε την καλύτερη ανάλυση (προσωπικά με βοήθησε να το εκτιμήσω περισσότερο)... 25. Α ρε Like Crazy τι μας έκανες...!!! Γαμ... αποστάσεις... σταδιάλο!!! :p Στα συν της ταινίας οι πολύ καλές ερμηνείες και η χημεία μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών... χαιρόσουν να τους βλέπεις μαζί... ταίριαζαν τόσο πολύ που θα πρέπει να τα φτιάξουν και στην πραγματικότητα... :p Αν κάποια στιγμή ξεβαρεθώ (που δεν το κόβω), θα το προσθέσω και στο αντίστοιχο αφιέρωμα... 24. We Need to Talk About Kevin... λοιπόν αυτό δεν ήταν κανονικό παιδί... έκανε τον καημένο τον Damien να μοιάζει με αγγελούδι...!!! Απορώ με το κουράγιο και την υπομονή της μάνας του... μιλάμε για άγια γυναίκα...!!! :p Πέρα απ΄την πλάκα... η Tilda Swinton έδωσε μία από τις καλύτερες ερμηνείες της καριέρας της κι όλοι οι Κέβινδες ήταν τέλειοι!!! (#OscarsFail - #BlogoscarsWin) Αν κάτι με χάλασε, ήταν ότι ήθελα να δω πιο άγρια σκηνικά με περισσότερη βία (κυρίως ήθελα να δω το σκηνικό στο σχολείο)...

[8.5/10]

23. Rio = Κέφι, ζωντάνια, χορός, διασκέδαση, τρέλα, ρομαντική διάθεση, καρναβάλι... απλά ένα απ΄τα καλύτερα animations της προηγούμενης χρονιάς! Έκανε μπαμ απ΄την εναρκτήρια σκηνή πως θα είναι γαμάτο... :D 22. Πόσο κρίμα είναι που δεν κατάφερα να δω και το εκπληκτικό animation του Rango στον κινηματογράφο ρε γμτ! Πάντως είμαι σίγουρος πως αν είχε γυρίσει ο Leone, καρτούν, έτσι θα'ταν (ίσως με λιγότερες χιουμοριστικές πινελιές και περισσότερο πιστολίδι:p)...!!! 21. Το Captain America ήταν απ΄τις ευχάριστες εκπλήξεις της περσινής χρονιάς (ασχέτως αν το είδα φέτος)... και πιστεύω πως είναι η καλύτερη απ'όλες τις ταινίες των Avengers (μαζί με το πρώτο Iron Man φυσικά)! 20. Για να είμαι ειλικρινής δεν ξετρελάθηκα με το Super 8, αλλά (δυστυχώς) ούτε κι αυτό το είδα στον κινηματογράφο και παρ'όλα αυτά μου έβγαλε λίγη από την μαγεία του Spielberg! Σίγουρα ήθελα να δω περισσότερη ώρα το τέρας... και καλύτερα... αλλά δεν με χάλασε... ήταν ωραίος - έντιμος - φόρος τιμής. 19. Για το Attack the Block είχα διαβάσει αρκετά θετικά σχόλια και το ψιλοσνόμπαρα... έλεγα πως θα΄ναι άλλη μία απ'αυτές τις υπερτιμημένες ταινίες... αλλά ΚΑΜΙΑ σχέση!!! Η ταινία ήταν ΟΛΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ!!! Γαμάτη, ατμοσφαιρική, διασκεδαστικότατη... καλτιά από κούνια!!!

ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ

[9/10]

18. Το The Diving Bell and the Butterfly είναι από αυτές τις συγκλονιστικές ταινίες που προσπαθούν να μας αφυπνίσουν και να μας κάνουν να εκτιμήσουμε αυτά που αξίζουν πραγματικά στη ζωή, το καταφέρνουν για κάποια λεπτά και μετά επιστρέφουμε και πάλι στην μίζερη καθημερινότητά μας! Δεν φταίνε οι ταινίες γι'αυτό βέβαια... είναι αποκλειστικά δικό μας το πρόβλημα. 17. Timecrimes, ο βασικότερος λόγος που δεν εντυπωσιάστηκα ιδιαίτερα με το Triangle (βλ. Vol.1)... πρόκειται για ένα πρωτότυπο χωροχρονικό θρίλερ επιστημονικής φαντασίας που όμως μου έδωσε την εντύπωση πως όλα έγιναν για το τίποτα (επειδή ήταν βλάκας ο πρωταγωνιστής)... και μου άφησε την ίδια απορία με το Triangle: ***SPOILER*** πως ξεκίνησε αυτή η χωροχρονική λούπα; Δεν νομίζω να υπάρχει λογική εξήγηση για κάτι τέτοιο... ***SPOILER*** 16. The Brest Fortress, μία από τις πιο σκληρές, ρεαλιστικές, εντυπωσιακές και καλογυρισμένες αντιπολεμικές ταινίες που έχω δει τα τελευταία χρόνια! Σίγουρα αξίζει να την ανακαλύψετε... 15. Ξέρω, άργησα να το δω το Das Experiment, αλλά ποτέ δεν είναι αργά... Το μήνυμα της ταινίας είναι γνωστό, όταν δίνεται εξουσία στον άνθρωπο, γίνεται το χειρότερο και μεγαλύτερο ζώο και βγάζει όλη την κτηνωδία και μικροψυχία του σ'αυτούς που βλέπει ως "κατώτερους". Όσοι έχουμε πάει φαντάροι (χωρίς βύσμα:p), το έχουμε ζήσει και στην πράξη (σε πολύ μικρότερο βαθμό βέβαια)... τους δίνει ο νόμος εξουσία και νομίζουν πως κάποιοι είναι και ότι μπορούν να κάνουν ότι γουστάρουν... έξω απ΄το στρατόπεδο όμως, χωρίς τη στολή, είναι σκέτα ανθρωπάκια (όπως είναι πραγματικά δηλαδή). Πάντως ήθελα να δω ακόμα πιο σκληρά και βίαια σκηνικά στην ταινία...

[9/10]

14. A Separation, μια απίστευτα ρεαλιστική ταινία (τόσο από άποψη κινηματογράφησης, όσο κι από ερμηνείες) που πραγματεύεται τον χωρισμό. Όχι απλώς όμως τον χωρισμό ενός ζευγαριού, αλλά γενικότερα τον χωρισμό των ανθρώπων... τους λόγους που μπορεί να χωρίσουν τους ανθρώπους και να τους φέρουν αντιμέτωπους μέσα στην σκληρή καθημερινότητα... Πάντως υπήρχαν ορισμένες στιγμές που νόμιζα ότι παρακολουθούσα ιρανική σαπουνόπερα... :p Η ταινία, όπως γνωρίζετε, κέρδισε το oscar καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας στην φετινή απονομή των βραβείων. 13. Θα γίνω τετριμμένος: To Hugo είναι το ερωτικό γράμμα του Scorsese για την γέννηση της τέχνης του και είναι αφιερωμένο στον πρωτοπόρο κινηματογραφιστή ταινιών μυθοπλασίας, τον Georges Méliès (δείτε κι αυτό)... Έτσι γίνονται οι σωστοί φόροι τιμής, όχι σαν κάτι υπερτιμημένες ταινίες που παίρνουν όλα τα μεγάλα βραβεία... (περιττό να πω πως είναι αριστουργηματικά σκηνοθετημένο) 12. Οι ταινίες του Almodovar δεν μου αρέσουν... δεν είναι του γούστου μου... αλλά το La Piel Que Habito μου άρεσε πάρα πολύ! Εξαιρετική σκηνοθεσία, καταπληκτική σκηνογραφία (και φωτογραφία), δυνατές ερμηνείες (κυρίως από την πρωταγωνίστρια, Elena Anaya) κι ένα αριστοτεχνικά γραμμένο σενάριο με μια ανατροπή που αλλάζει όλα τα δεδομένα και που κάνει την ταινία πολύ πιο αρρωστημένη (ο Φρόυντ θα τη λάτρευε)! Σίγουρα έχει λίγο-πολύ όλες τις εμμονές του σκηνοθέτη της (ειδικά η σκηνή του βιασμού μου θύμισε έντονα την αντίστοιχη της Kika), αλλά η εκδίκηση και ο έρωτας δεν είχαν μπερδευτεί ποτέ ξανά τόσο πολύ και με τέτοιο αρρωστημένο τρόπο...!!!

[9/10]

11. X-Men: First Class, πάνε μήνες που το είδα (στον κινηματογράφο) και δεν θυμάμαι πολλές λεπτομέρειες... αυτό που έμεινε όμως είναι ότι κάπως έτσι πρέπει να γυρίζονται οι σουπερ-ηρωικές περιπέτειες επιστημονικής φαντασίας. Άψογο σχεδόν από κάθε άποψη (σενάριο, σκηνοθεσία, εντυπωσιακές σκηνές δράσης). 10. Bridesmaids, αναμφισβήτητα η κωμική έκπληξη της χρονιάς. Επιτέλους μια κωμωδία που με έκανε να γελάσω αβίαστα. Δεν χαμογέλασα απλά, γέλασα πραγματικά σε πολλές σκηνές (κάτι που συμβαίνει σπάνια)! Η Kristen Wiig ήταν σκέτη αποκάλυψη και απόλαυση να βλέπεις τις γκριμάτσες της. Δεν γνώριζα καν την ύπαρξή της πριν δω την ταινία, αλλά από δω και πέρα θα την παρακολουθώ... #StalkerModeOn 9. Δεν περίμενα να μου αρέσει ιδιαίτερα το The Descendants, αλλά κι όμως ήταν εξαιρετικό κι αυτό φυσικά οφείλεται στο προσεγμένο και περίτεχνο σενάριό του! Ενώ είχε να κάνει με ένα τόσο δύσκολο κι ευαίσθητο θέμα, κατάφερε να μην είναι μελόδραμα! Άγγιξε τις έννοιες της (επικείμενης) απώλειας και της απιστίας με σεβασμό, ευαισθησία, ωριμότητα, πρωτοτυπία, σύγχρονη ματιά, αλλά και χιουμοριστική διάθεση! Σίγουρα η ζωή συνεχίζεται, αλλά η απώλεια ενός δικού μας ανθρώπου δεν είναι εύκολη υπόθεση (και μερικές φορές μάλιστα, είναι κι αρκετά περίπλοκη)...

8. The Help, άλλη μια ταινία που δεν περίμενα να μου αρέσει τόσο πολύ! Πρόκειται όμως για μια ταινία με καταπληκτική ανασύσταση εποχής, ωραίους χαρακτήρες, εξαιρετικές ερμηνείες (σε Α' και Β' γυναικείους ρόλους), τραγελαφικές καταστάσεις και φυσικά έντονη αντιρατσιστική διάθεση! Ο αντίλογος λέει πως ήταν επιφανειακή - απλοϊκή - μονοδιάστατη... και δεν ξέρω και γω τι άλλο... Σίγουρα έχουμε δει πολύ καλύτερες και πολύ πιο σκληρές αντιρατσιστικές ταινίες, αλλά προσωπικά δεν με ενόχλησε κάτι στην συγκεκριμένη... Μια χαρά ταινία ήταν με λίγα λόγια. 7. Για να είμαι ειλικρινής δεν ξετρελάθηκα με το The Girl With The Dragon Tattoo, το περίμενα (και ήθελα) να είναι ακόμα καλύτερο... πολύ πιο σκληρό, δυνατό, άγριο, βίαιο... Έχω τεράστιες απαιτήσεις από μια ταινία του Fincher... της σκηνοθετάρας που μας έδωσε την Fight Clubάρα... Το περσινό Social Network μου άρεσε περισσότερο, μου φάνηκε πιο ολοκληρωμένη ταινία... δεν μου άφησε την αίσθηση πως ήθελα να δω κάτι παραπάνω... Εννοείται πως μιλάμε για μια εξαιρετική κι ενδιαφέρουσα ταινία με δυνατές ερμηνείες (ξεχωρίζει αυτή της Rooney Mara φυσικά) που αδικήθηκε από τις υποψηφιότητες των oscars... απλά ο συγκεκριμένος σκηνοθέτης μπορεί και καλύτερα... (δεν έκανα σύγκριση με το πρωτότυπο γιατί δεν το έχω δει ακόμα)

[9.5/10]

6. Το The Poughkeepsie Tapes είναι ένα mocumentary τρόμου για την υποτιθέμενη αληθινή ιστορία ενός δολοφόνου που κατέγραφε τα θύματά του με τη βιντεοκάμερά του! Πραγματικά η ταινία προσφέρει μερικά ανατριχιαστικά-ρεαλιστικά σκηνικά απαγωγών και δολοφονιών (σε αυτό βοηθά και η κακή ποιότητα της εικόνας των βιντεοκασετών) και γενικά σε κάνει να νιώθεις το φόβο και την απόγνωση των θυμάτων! Το τελικό συμπέρασμα είναι ότι δολοφόνος μπορεί να είναι οποιοσδήποτε, να σκοτώσει οποιονδήποτε, οπουδήποτε και οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας. Μπορεί αυτή τη στιγμή να βρίσκεται ακόμα και μέσα στο σπίτι σου και να μην το έχεις πάρει χαμπάρι! Κοίτα πίσω σου…!!! :p 5. To Headhunters για μένα είναι μία από τις πιο ευχάριστες κινηματογραφικές εκπλήξεις της χρονιάς που μας πέρασε! Καταπληκτικό σενάριο, σκηνικά γεμάτα αγωνία, ένταση, δράση... όλα αριστοτεχνικά σκηνοθετημένα! Μια ταινία που σε κρατά σε εγρήγορση και στο τέλος σε αφήνει με το συναίσθημα πως πέρασες καλά και ότι σίγουρα δεν έχασες τον χρόνο σου! 4. Δεν είμαι fan της F1 (δεν παρακολουθώ καν), αλλά τον Ayrton Senna τον γνώριζα και θυμόμουν και το τραγικό περιστατικό του θανάτου του σαν να'ταν μόλις χθες... και το Senna είναι ένα γαμάτο - συγκινητικό - πορωτικό ντοκιμαντέρ που ακόμα κι αν δεν παρακολουθείς αγώνες... θα σε κάνει fan του αδικοχαμένου πιλότου (όπως θα σε κάνει να μισήσεις τον Alain Prost)!

3. Δεν ξετρελάθηκα με τα επιμέρους στοιχεία του Warrior, αλλά σαν σύνολο ήταν εξαιρετικό! Βέβαια όπως είχα πει και στο twitter: "Νομίζω πως η αγαπημένη μου ερμηνεία του 2011 είναι του Nick Nolte στο Warrior" (απλός, χωρίς υπερβολές, ανθρώπινος, γεμάτος αγάπη, τύψεις, ενοχές)... και γενικά πρόκειται για μια ταινία που σε κάνει να την ζεις και να συμπάσχεις με τους ήρωές της (κυρίως με τον χαρακτήρα που υποδυόταν ο Joel Edgerton)! Βέβαια έχω κάποιες ενστάσεις για το "αμερικάνικο" φινάλε του, αλλά τελοσπάντονε... 2. Το Rise of the Planet of the Apes ήταν για μένα η πιο διασκεδαστική ταινία της προηγούμενης χρονιάς και με διαφορά η πιο ξεχωριστή κινηματογραφική εμπειρία που είχα μέσα στο 2011. Με κέρδισε απόλυτα με το σενάριό του, τα εντυπωσιακά σκηνικά του, τα τέλεια εφέ του... Όσο για την ερμηνεία του Serkis, είναι πραγματικά μοναδική! Πρόκειται για μια γαμάτη ταινία με λίγα λόγια (εννοείται πως και αυτή αδικήθηκε από τις υποψηφιότητες των oscars) και μακάρι να ήταν έτσι όλες οι μπλοκμπαστεριές και να μη νιώθαμε πως υποτιμούν τη νοημοσύνη μας...

ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ

[10/10]

1. Όσοι παρακολουθείτε καιρό αυτό το βλογκ, γνωρίζετε πως δεν βάζω εύκολα 10άρια (βασικά δεν έχω ξαναβάλει σε κανένα CineMonth)... είχα έρθει κοντά μερικές φορές (βλ. Soy Cuba, 12 Angry Men, Dear Zachary, I Saw The Devil, Κυνόδοντας), αλλά μόνο το Network δεν μου άφησε απολύτως ΚΑΝΕΝΑ περιθώριο (κι εννοείται πως δεν το περίμενα με τίποτα)... Πραγματικά ότι και να πω, θα'ναι λίγο και θα το αδικήσω... Πολύ απλά θα πω πως είναι μία από τις πιο διαχρονικές και πιο ευφυείς ταινίες όλων των εποχών (οι διάλογοι/ατάκες της απλά δεν υπάρχουν). Πρόκειται για μια ταινία που μιλά για τον υποκριτικό κι ανήθικο κόσμο των Μ.Μ.Ε. και το πως αυτά λειτουργούν, το πως παρουσιάζουν την είδηση και βασικά και το πως δημιουργούν την "μεγάλη είδηση" για χάρη της τηλεθέασης... Κατ'επέκταση πρόκειται για μια συγκλονιστική ταινία που μιλά για το πως λειτουργεί και το πως "σκέφτεται" (βλ. και χειραγωγείται) ολόκληρη η δυτικοκρατούμενη κοινωνία μας! Όλοι είμαστε θύματα πλύσης εγκεφάλου, διασκεδάζουμε με τα χαζοκούτια μας και κάνουμε ότι μας λένε σαν καλά απαθέστατα υπάκουα λοβοτομημένα ζωάκια.

Πάντως ακόμα η πιο πρόσφατη ταινία στην οποία έχω βάλει 10άρι, είναι του 2004...

Υ.Γ. υπήρξαν και κάποιες άλλες ταινίες που προσπάθησα να δω, αλλά τελικά δεν τα κατάφερα κι αυτό κυρίως λόγω βαρεμάρας-αδιαφορίας... Μερικές από αυτές ήταν και οι εξής: Biutiful (είδα κάνα 45λεπτο - μιλάμε για πολύ μιζέρια - και να φανταστείτε μου αρέσουν πολύ τα Amores perros, 21 Grams και Babel), Sucker Punch (δεν μου αρέσουν τα videogames:p), The Rite, Adjustment Bureau και Miss Balla (στα τελευταία τρία απλά δεν βρήκα το λόγο για να τα δω... δεν με ενδιέφεραν... βαρέθηκα).

ΔΙΕΥΚΡΙΝΗΣΕΙΣ

1. Ούτε θέλω, ούτε και προσπαθώ να το παίξω κριτικός (και να ήθελα δεν θα μπορούσα), απλά την υποκειμενική μου άποψη εκφράζω...

2. Οι ταινίες που ξεχωρίζω είναι αυτές που βαθμολογώ από 8/10 και πάνω... Τα 7άρια για μένα είναι απλά καλές ταινίες που δύσκολα θα έβλεπα και 2η φορά... Τα 6άρια κατά τη γνώμη μου είναι ταινίες για μία και μοναδική θέαση (σχεδόν μέτριες - σχεδόν καλούτσικες)... Τα 5άρια μετριότατες ταινίες που και να μην τις είχα δει δεν θα έχανα τίποτα... Τα 4άρια είναι κακές ταινίες και όσο κατεβαίνουμε χειροτερεύει η κατάσταση (πολύ κακές / πάρα πολύ κακές / πατάτες)... :p

3. Τις ταινίες τις κρίνω πάντα με βάση το είδος τους και σε συνάρτηση με τις απαιτήσεις που είχα... Είναι καθαρά θέμα προσωπικού γούστου δηλαδή...

4. Ποτέ δεν συγκρίνω άσχετες ταινίες μεταξύ τους. Δεν έχει κανένα νόημα κάτι τέτοιο... Με λίγα λόγια μπορεί π.χ. σε κάποιο κοινωνικό δράμα να έχω μικρότερο βαθμό από κάποιο θρίλερ (τυχαία είναι τα είδη που αναφέρω) αλλά να μου αρέσει περισσότερο το συγκεκριμένο δράμα... Όπως είπα δεν συγκρίνω τις ταινίες μεταξύ τους, αλλά τις κρίνω με βάση το είδος τους και πάντα τελείως υποκειμενικά. Αυτά! :)