Στον πρόλογό μου για το 1ο Hobbit είχα γράψει: «Η τριλογία του Άρχοντα των δαχτυλιδιών επηρέασε τον κινηματογράφο όσο ελάχιστες. Αναμφισβήτητα πρόκειται για μία από τις καλύτερες, ποιοτικότερες, εμπορικότερες και επιδραστικότερες τριλογίες στην ιστορία της 7ης τέχνης. Από τότε όμως πέρασε σχεδόν μία δεκαετία (για την ακρίβεια 11 χρόνια από την 1η ταινία, 10 και 9 από την 2η και την 3η αντίστοιχα). Μέσα σ’αυτά τα χρόνια αρκετοί σκηνοθέτες προσπάθησαν να αντιγράψουν την ανεπανάληπτη και ανυπέρβλητη μαγεία του Άρχοντα (με πιο τρανταχτό και πρόχειρο παράδειγμα την τριλογία της Narnia), αλλά δεν τα κατάφερε κανείς τους φυσικά. Και τώρα, ο άνθρωπος που ξέρει να γυρίζει επικές φανταστικές ταινίες (κυριολεκτικά και μεταφορικά φανταστικές) όπως κανείς άλλος, μας μεταφέρει και πάλι στη Μέση Γη! Και τα καταφέρνει φυσικά με τον ίδιο μοναδικό, μαγικό κι απαράμιλλο τρόπο! Σαν να μην έφυγε ποτέ από τον κόσμο του Tolkien! Και κρίνοντας από την πρώτη ταινία της καινούριας (prequel) τριλογίας μπορώ να πω με σιγουριά πως ξεκίνησε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και πιστεύω πως οι επόμενες ταινίες… η κάθε μία θα είναι καλύτερη από την προηγούμενη (ακριβώς όπως και στον Άρχοντα δηλαδή)», αλλά δυστυχώς έκανα λάθος! Το The Desolation of Smaug μόνο περισσότερο δεν μου άρεσε!
