10 Χρόνια Fight Club...

"Welcome to Fight Club. The first rule of Fight Club is: you do not talk about Fight Club. The second rule of Fight Club is: you DO NOT talk about Fight Club! Third rule of Fight Club: if someone yells "stop!", goes limp, or taps out, the fight is over. Fourth rule: only two guys to a fight. Fifth rule: one fight at a time, fellas. Sixth rule: the fights are bare knuckle. No shirt, no shoes, no weapons. Seventh rule: fights will go on as long as they have to. And the eighth and final rule: if this is your first time at Fight Club, you have to fight."

10 χρόνια πέρασαν (σχεδόν) απ΄το αναρχικό cine-μανιφέστο του μέγα Fincher και για μένα παραμένει ακόμα η καλύτερη ταινία των τελευταίων... 30 χρόνων (απ΄το αντιπολεμικό cine-μανιφέστο Apocalypse Now). Το Fight Club είναι η 5η πιο αγαπημένη μου ταινία όλων των εποχών και ανήκει στην πάρα πολύ μικρή κατηγορία ταινιών για τις οποίες δεν μπορώ να εντοπίσω ούτε το παραμικρό ψεγάδι σε κανέναν τομέα της δημιουργίας τους (σενάριο, σκηνοθεσία, ερμηνείες κλπ-κλπ)...!!! Ένα καθαρό διαμάντι της 7ης τέχνης, άξιος διάδοχος του επίσης αναρχικού A Clockwork Orange, που έχει το θράσος και τολμά επανειλημμένως να χλευάζει την κουλτούρα της "σύγχρονης πολιτισμένης" κοινωνίας μας και κατά συνέπεια... να αποδομεί μία-μία τις βασικές αρχές της ασήμαντης μικροαστικής ζωής μας!!!

ΥΓ: Σίγουρα δε θα συμφωνήσει κανένας με την "υπερβολή" μου, αλλά είναι η γνώμη μου και πάντα οι "υπερβολές" λένε την... υποκειμενική αλήθεια του καθενός.

5 Χρόνια Χωρίς BRANDO...

Πριν από 1,5 μήνα περίπου (1/7/2009) πέρασαν ακριβώς 5 χρόνια απ΄το θάνατο του ιερού τέρατος της υποκριτικής, Marlon Brando. Τη μέρα που πέθανε ο ηθοποιός που εφάρμοσε πρώτος τη "Μέθοδο" στο αμερικάνικο θεατρικό σανίδι και στο σελιλόιντ των κινηματογραφικών ταινιών που συμμετείχε... θυμάμαι πως ήταν η πρώτη φορά που στεναχωρήθηκα πραγματικά από θάνατο ηθοποιού...

Για τον Brando δεν χρειάζεται να γράψω πολλά (δε το συνηθίζω άλλωστε), έτσι κι αλλιώς ότι ήταν να ειπωθεί έχει ειπωθεί προ πολλού: Ήταν με διαφορά ο καλύτερος ηθοποιός της γενιάς του (και όχι μόνο) αλλά σαν άνθρωπος, δεν ήταν και απ΄τους πιο... "εύκολους". Δεν μπορούσε με τίποτα να ενταχθεί στο "star-system" και στις γελοίες συμβάσεις του (κάτι για το οποίο δε τον αδικώ καθόλου)... Πάντως ήταν άνθρωπος με αρκετές ανησυχίες κι ευαισθησίες και ως ηθοποιός... οι ερμηνείες του μιλάνε από μόνες τους και είναι γνωστές σε όλους. Απλά θα αναφέρω ενδεικτικά τις 5 πιο αγαπημένες μου κινηματογραφικές στιγμές του:

1. The Godfather (1972)
2. Apocalypse Now (1979)
3. Last Tango in Paris (1972)
4. A Streetcar Named Desire (1951)
5. On the Waterfront (1954)

Δυστυχώς πάντως, η πρώτη εικόνα που θα μου έρχεται πάντα στο μυαλό απ΄τον Brando, είναι ο ασυναίσθητος-υποσυνείδητος παραλληλισμός της σκηνής στο νεκροτομείο, όπου ο "Νονός" βλέπει το άψυχο σώμα του γιου του... με τη σκηνή της κατάθεσης του Brando στη δίκη του πραγματικού γιου του (για τη δολοφονία του άντρα της αδερφής του, η οποία λίγα χρόνια αργότερα έγινε αυτόχειρας)... και στις δυο περιπτώσεις ένας πατέρας πονά για το γιο του και σου ραγίζει την καρδιά... τραγική ειρωνεία και γενικότερα... τραγική ζωή για έναν απ΄τους 2-3 πιο ταλαντούχους ηθοποιούς όλων των εποχών, του Marlon Brando: