Το πρώτο CineMonth του 2013 είναι εδώ! Ας μπούμε κατευθείαν στο ψητό...
ΣΧΕΔΟΝ ΚΑΛΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ
14. Shadow Dancer
"Πίσω στο 1993, στο Μπέλφαστ της Βόρειας Ιρλανδίας, η Colette McVeigh (Andrea Riseborough) βρίσκεται σε ένα κρίσιμο δίλημμα. Για να αποφύγει το ενδεχόμενο μιας 25ετούς ποινής φυλάκισης, θα πρέπει να καταδώσει τους συντρόφους της από τον ΙRΑ στις Βρετανικές μυστικές υπηρεσίες. Όμως η απόφασή της δεν θα είναι εύκολη, ενώ η Colette βασανίζεται ακόμα και τώρα από το θάνατο του μικρότερου αδελφού της. Στα 12 της χρόνια τον είχε στείλει για ένα μικροθέλημα του πατέρα της, όμως όταν εκείνος βγήκε από το σπίτι βρέθηκε καταμεσής μιας σφοδρής οδομαχίας μεταξύ του ΙΡΑ και του στρατού χάνοντας τη ζωή του. Προσπαθώντας να αποφασίσει η Colette, έχει στο πλευρό της τον σκληρό και πανέξυπνο πράκτορα Mac (Clive Owen) της MI5. Εκείνος θα προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί το παρελθόν της κοπέλας για να την χειραγωγήσει και να την αναγκάσει να δώσει στοιχεία"... Πρόκειται για μια αρκετά ενδιαφέρουσα ταινία, ένα δραματικό θρίλερ χαρακτήρων με αρκετά καλές ερμηνείες (φυσικά ξεχωρίζει αυτή της πρωταγωνίστριας) που όμως, κατά τη γνώμη μου, χάνει πόντους εξαιτίας των αργών-υποτονικών ρυθμών του.
Υ.Γ. η υπόθεση είναι από το cinemanews.gr!
Προσωπική αξιολόγηση: 6/10
13. Killer JoeΟ Chris χρωστάει σε έναν μεγαλέμπορο ναρκωτικών και για να μπορέσει να του επιστρέψει τα χρήματα, προσλαμβάνει τον killer Joe για να σκοτώσει την μητέρα του έτσι ώστε να πάρει τα λεφτά από την ασφάλεια! Ο αφελής πατέρας του, η μικρή αδερφή του και η μητριά του συμφωνούν με το σχέδιο. Όμως τίποτα δεν θα πάει βάση σχεδίου και τότε θα αρχίσουν τα μεγαλύτερα προβλήματα για τον Chris. Αυτή είναι με λίγα λόγια και χωρίς spoilers, η υπόθεση της τελευταίας ταινίας του Friedkin (The Exorcist, The French Connection). Αποφάσισα να τη δω κυρίως γιατί την πέτυχα σε 1-2 λίστες με τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς, αλλά δεν ξετρελάθηκα ιδιαίτερα. Έχει αρκετά καλές ερμηνείες (τίποτα το εντυπωσιακό), μια ενδιαφέρουσα (ψιλο)ανατροπή, μία σκηνή ανθολογίας (με το κοτόπουλο) κι ένα (ψιλο)ανοιχτό και (ψιλο)αμφιλεγόμενο φινάλε που είναι λίγο ότι να'ναι... Αυτά με λίγα λόγια!
Προσωπική αξιολόγηση: 6.5/10
12. Killing Them Softly
Ο Andrew Dominik (του υπερτιμημένου The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford και του πολύ καλού Chopper) μου έδωσε την εντύπωση πως ήθελε να το παίξει Guy Ritchie που προσπαθεί να το παίξει (Άγγλος) Tarantino και σύγχρονος Scorsese... Προφανώς δεν το'χει (ούτε αυτός, ούτε ο Ritchie). Ενώ πήγαιναν να ληστέψουν μια παράνομη χαρτοπαιχτική λέσχη γεμάτη μαφιόζους, δυο μπουρτζόβλαχοι κακοποιοί της πλάκας, συζητούσαν για το ότι είναι επικίνδυνο το σεξ με σκύλο γιατί μπορεί να σε δαγκώσει, οπότε είναι προτιμότερο να πας με γυναίκα (αν δεν έχεις εύκαιρη καμιά κατσίκα βέβαια)... και την ώρα της ληστείας, στην τηλεόραση έδειχνε τον George Bush να μιλά για την οικονομία... Και ήταν κάτι που συνέβη σε αρκετές φάσεις κατά τη διάρκεια της ταινίας (ακουγόντουσαν διάφοροι λόγοι του Bush και του Obama για την οικονομία)... ΟΤΙ ΝΑ'ΝΑΙ με λίγα λόγια...!!! Και καλά υποτίθεται πως έκανε σχόλιο για την οικονομική κρίση και για το που έχει οδηγήσει τον άνθρωπο; Άσε μας ρε Dominik...!!!
Σε μια άλλη σκηνή, δυο τσιράκια χτυπούσαν τον Liotta. Ο ένας το έπαιζε Joe Pesci κι ο άλλος De Niro... Που πάτε ρε Καραμήτροι; Επίσης οι περισσότεροι διάλογοι ήταν κουραστικοί, αδιάφοροι και περιττοί (ειδικά ο ρόλος του Gandolfini ήταν πολύ κουραστικός)... Από την άλλη, το καστ είναι αξιόλογο (Brad Pitt, James Gandolfini, Ray Liotta, Richard Jenkins, Vincent Curatola, Ben Mendelsohn) και η σκηνή ***SPOILER*** της δολοφονίας του Liotta ***SPOILER*** ήταν εξαιρετικά σκηνοθετημένη (γενικά είχε 2-3 ωραίες δολοφονίες)! Όπως είπα, οι περισσότεροι διάλογοι ήταν κουραστικοί, αδιάφοροι και περιττοί, αλλά υπήρχαν και οι εξαιρέσεις. Στο τέλος της ταινίας ο Pitt είπε: «Αυτός ο τύπος θέλει να μου πει ότι ζούμε σε μια κοινωνία;» (τον Obama εννοούσε που μόλις είχε εκλεγεί για 1η φορά πρόεδρος) «Μη με κάνεις να γελάω! Ζω στην Αμερική και στην Αμερική είσαι μόνος σου. Η Αμερική δεν είναι χώρα, είναι απλά μια επιχείρηση. Τώρα πλήρωσέ με γαμώτο!» Με διαφορά η πιο γαμάτη ατάκα της ταινίας.
Σε μια άλλη σκηνή, δυο τσιράκια χτυπούσαν τον Liotta. Ο ένας το έπαιζε Joe Pesci κι ο άλλος De Niro... Που πάτε ρε Καραμήτροι; Επίσης οι περισσότεροι διάλογοι ήταν κουραστικοί, αδιάφοροι και περιττοί (ειδικά ο ρόλος του Gandolfini ήταν πολύ κουραστικός)... Από την άλλη, το καστ είναι αξιόλογο (Brad Pitt, James Gandolfini, Ray Liotta, Richard Jenkins, Vincent Curatola, Ben Mendelsohn) και η σκηνή ***SPOILER*** της δολοφονίας του Liotta ***SPOILER*** ήταν εξαιρετικά σκηνοθετημένη (γενικά είχε 2-3 ωραίες δολοφονίες)! Όπως είπα, οι περισσότεροι διάλογοι ήταν κουραστικοί, αδιάφοροι και περιττοί, αλλά υπήρχαν και οι εξαιρέσεις. Στο τέλος της ταινίας ο Pitt είπε: «Αυτός ο τύπος θέλει να μου πει ότι ζούμε σε μια κοινωνία;» (τον Obama εννοούσε που μόλις είχε εκλεγεί για 1η φορά πρόεδρος) «Μη με κάνεις να γελάω! Ζω στην Αμερική και στην Αμερική είσαι μόνος σου. Η Αμερική δεν είναι χώρα, είναι απλά μια επιχείρηση. Τώρα πλήρωσέ με γαμώτο!» Με διαφορά η πιο γαμάτη ατάκα της ταινίας.
Προσωπική αξιολόγηση: 6.5/10
ΚΑΛΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ
11. Dredd
Η ταινία ξεκινά με τον Δικαστή Dredd να προλογίζει: «Η Αμερική έχει καταστεί μια άχρηστη ραδιενεργή γη με μια τελευταία πόλη να απομένει. Έξω από τα σύνορά της, η έρημος… η καταραμένη γη… Μέσα από τα τείχη, η καταραμένη πόλη που εξαπλώνεται από την Βοστόνη μέχρι την Ουάσιγκτον. Ένα συνεχόμενο τσιμεντένιο τοπίο. 800 εκατ. Άνθρωποι ζουν μέσα στα ερείπια του παλιού κόσμου και στις μέγα-κατασκευές του καινούριου. Μέγα-οικοδομικά τετράγωνα. Μέγα-αυτοκινητόδρομοι. Μέγα-Πόλη #1. Αντιμαχόμενη. Πνιγμένη. Υποφέρει κάτω απ΄το ίδιο της το βάρος. Οι πολίτες λεηλατούν στους δρόμους. Τα όπλα… οι συμμορίες… Μόνο ένα πράγμα παλεύει για να τακτοποιήσει αυτό το χάος… Οι άντρες και οι γυναίκες του Δικαστικού Μεγάρου. Ένορκοι. Εκτελεστές. Δικαστές».
Το Judge Dredd με τον Stallone έχω πολλά χρόνια που το είδα (από τότε που βγήκε σε βιντεοκασέτα λογικά) και δεν θυμάμαι πολλά πράγματα. Στο μυαλό μου πάντως το έχω ως ένοχη απόλαυση... Το reboot από την άλλη είναι αξιοπρεπέστατο κι ως ένα βαθμό θυμίζει λίγο το The Raid! Μου το θύμισε από την άποψη ότι όλα διαδραματιζόντουσαν μέσα σε ένα πολυώροφο κτίριο - άντρο κακοποιών στοιχείων - και ότι όλοι προσπαθούσαν να σκοτώσουν τους πρωταγωνιστές ύστερα από προτροπή του "μεγάλου αφεντικού" τους (στο χορογραφημένο ξυλίκι δεν έχουν ΚΑΜΙΑ σχέση φυσικά - το Dredd δεν πρόσφερε τέτοιο θέαμα)... Παρεμπιπτόντως το "μεγάλο αφεντικό" δεν μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Νταξ, όσο badass κι αν είναι η Lena Headey (η Cersei Lannister του Game of Thrones) δεν προκαλεί δέος σαν αρχικακός και σίγουρα έχουμε δει πολύ πιο badass γυναικείους ρόλους στον κινηματογράφο... Για μία φορά πάντως η ώρα πέρασε ευχάριστα.
Το Judge Dredd με τον Stallone έχω πολλά χρόνια που το είδα (από τότε που βγήκε σε βιντεοκασέτα λογικά) και δεν θυμάμαι πολλά πράγματα. Στο μυαλό μου πάντως το έχω ως ένοχη απόλαυση... Το reboot από την άλλη είναι αξιοπρεπέστατο κι ως ένα βαθμό θυμίζει λίγο το The Raid! Μου το θύμισε από την άποψη ότι όλα διαδραματιζόντουσαν μέσα σε ένα πολυώροφο κτίριο - άντρο κακοποιών στοιχείων - και ότι όλοι προσπαθούσαν να σκοτώσουν τους πρωταγωνιστές ύστερα από προτροπή του "μεγάλου αφεντικού" τους (στο χορογραφημένο ξυλίκι δεν έχουν ΚΑΜΙΑ σχέση φυσικά - το Dredd δεν πρόσφερε τέτοιο θέαμα)... Παρεμπιπτόντως το "μεγάλο αφεντικό" δεν μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Νταξ, όσο badass κι αν είναι η Lena Headey (η Cersei Lannister του Game of Thrones) δεν προκαλεί δέος σαν αρχικακός και σίγουρα έχουμε δει πολύ πιο badass γυναικείους ρόλους στον κινηματογράφο... Για μία φορά πάντως η ώρα πέρασε ευχάριστα.
Υ.Γ. σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, ο Dredd δεν έβγαλε ούτε μια φορά το κράνος του... Άμα το έβγαζε, στάνταρ θα βρωμούσε το κεφάλι του (αυτό σκεφτόμουν στους τίτλους τέλους)...
Προσωπική αξιολόγηση: 7/10
10. FrankenweenieΜε την τελευταία του ταινία ο Tim Burton αποτίει έναν ωραίο και ατμοσφαιρικό φόρο τιμής σε μερικές από τις πιο αγαπημένες του sci-fi ταινίες τρόμου (και όχι μόνο)! Σίγουρα υπήρχαν περισσότερες αναφορές, αλλά αυτές που εντόπισα ήταν οι εξής: Frankenstein (προφανέστατη αναφορά καθ'όλη τη διάρκεια της ταινίας), Bride of Frankenstein (βλ. τα μαλλιά της σκυλίτσας), Dracula (το έβλεπαν οι γονείς του Victor), Nosferatu (οι σκιές των παιδιών όταν ανέβαιναν τις σκάλες στο σπίτι των Frankenstein), The Beast from 20,000 Fathoms (δεν το έχω δει, αλλά το home-made ταινιάκι του Victor θα μπορούσε να είναι homage), An American Werewolf in London (πάλι δεν είμαι σίγουρος, αλλά η μεταμόρφωση της νυχτεριδόγατας μου θύμισε την αντίστοιχη του λυκάνθρωπου - επίσης η νυχτερίδα θα μπορούσε να είναι και κλείσιμο του ματιού στον Batman), Godzilla και κυρίως Gamera (το τέρας-χελώνα), Mummy (το παιδάκι που τυλίχτηκε στις γάζες), Bambi (στο φόντο μιας σκηνής φαινόταν ο τίτλος ως επιγραφή σε έναν κινηματογράφο), ο καθηγητής που είχε όλα τα χαρακτηριστικά του προσώπου του Vincent Price, ο Victor που έμοιαζε με τον Victor του Corpse Bride... και φυσικά ήταν homage για την πρωτότυπη ταινία μικρού μήκους του Burton... Αν κάποιος κατάλαβε ποιες ήταν οι υπόλοιπες αναφορές μπορεί να τις γράψει στα σχόλια...
Προσωπική αξιολόγηση: 7/10
9. Cloud AtlasΣύμφωνα με την επίσημη περίληψη, η ταινία "διερευνά το πώς οι ενέργειες και οι συνέπειες τους επιδρούν και αλλάζουν τις ζωές όλων των ανθρώπων, από το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Δράση, μυστήριο και ρομαντισμός περιπλέκονται με δραματικό τρόπο μέσα στην ιστορία καθώς μια ψυχή μεταλλάσσεται από δολοφόνος σε ήρωας και μια πράξη καλοσύνης μετά από αιώνες αποτελεί έμπνευση για επανάσταση στο μακρινό μέλλον". Ακούγεται μεγαλεπήβολο εγχείρημα, αρκετά περίπλοκο και σύμφωνα με πολλούς κριτικούς, βασίζεται σε "μη κινηματογραφήσιμο" βιβλίο... Τελικά μπορεί να είχαν και δίκιο... Ίσως κάποια βιβλία να μην γίνεται να αποδοθούν με ικανοποιητικό τρόπο στον κινηματογράφο.
Δεν είναι ότι δεν μου άρεσε. Μου άρεσε αρκετά, αλλά είχα μεγαλύτερες απαιτήσεις (το είχα στην 7η θέση στο αφιέρωμα για τις πολυαναμενόμενες ταινίες της σεζόν). Λόγω της μεγάλης διάρκειας κουράζει αρκετά και κάποιες ιστορίες μοιάζουν τελείως περιττές. Ειδικά του Ben Whishaw με τον μουσικοσυνθέτη ήταν η πιο βαρετή. Από κοντά ακολουθούσε η ιστορία στο πλοίο και η ιστορία της δημοσιογράφου Halle Berry που προσπαθούσε να ξεσκεπάσει την σκευωρία (προς το τέλος άρχισε να έχει ενδιαφέρον)... Η ιστορία στο γηροκομείο είχε την πλάκα της, ενώ οι με διαφορά πιο ενδιαφέρουσες ιστορίες ήταν αυτές που διαδραματιζόντουσαν στο μακρινό μέλλον. Πάντως δεν με έκανε να έχω αγωνία για το πως θα ολοκληρωθούν όλες οι πλοκές, ούτε να ενδιαφερθώ ιδιαίτερα για τους χαρακτήρες (περισσότερο με ενδιέφερε να αναγνωρίζω όλους τους ηθοποιούς)... θα προτιμούσα να διαρκούσε κάνα μισάωρο λιγότερο και να είχε ένα δυνατό κι εντυπωσιακό φινάλε. Κρατάω αυτόν τον διάλογο όμως: -Ότι κι αν κάνετε, θα είναι μια σταγόνα στον ωκεανό. -Τί είναι ο ωκεανός, αν όχι αμέτρητες σταγόνες;
Προσωπική αξιολόγηση: 7.5/10
8. The ImpossibleΒασισμένη σε αληθινή ιστορία, η ταινία μας παρουσιάζει την περιπέτεια μιας οικογένειας που βρέθηκε στο χάος μιας από τις χειρότερες φυσικές καταστροφές της εποχής μας. Το 2004, η Maria, ο Henry και οι 3 γιοι τους ταξίδεψαν ως την Ταϊλάνδη για τις γιορτές των Χριστουγέννων (μεταξύ μας τώρα, τι σόι άνθρωποι θέλουν να περάσουν τα Χριστούγεννα σαν να πρόκειται για καλοκαιρινές διακοπές;). Όμως το πρωί της 26ης Δεκεμβρίου, καθώς χαλαρώνουν γύρω από την πισίνα, βλέπουν ένα τεράστιο τσουνάμι να έρχεται κατά πάνω τους! Ο αρχικός τρόμος θα μετριαστεί από την απροσδόκητη συμπόνια, το θάρρος και την απλή καλοσύνη που συνάντησε αυτή η οικογένεια κατά τη διάρκεια των πιο σκοτεινών ωρών της ζωής της. Σε κάποιους μπορεί να φανεί συγκινητικό, σε άλλους εκβιαστικό… Προσωπικά δεν συγκινήθηκα ιδιαίτερα και κάποια πράγματα μου φάνηκαν κάπως… απίστευτα (ο άλλος με το κινητό φάνηκε να ενδιαφέρεται περισσότερο για την οικογένεια του Henry παρά για τους δικούς του ανθρώπους), αλλά δεν άφησα τον εαυτό μου να χαλαστεί… Το πρώτο μέρος της ταινίας μου άρεσε περισσότερο, αλλά και σαν σύνολο μου φάνηκε αρκετά καλό. Άλλωστε στον κινηματογράφο, λίγο-πολύ όλες οι ταινίες μοιάζουν καλύτερες… Τέλος, μιας και βγήκαν οι υποψηφιότητες των Oscars, χάρηκα για την Watts…
Προσωπική αξιολόγηση: 7.5/10
7. Silver Linings PlaybookΗ ζωή δεν πάει πάντα σύμφωνα με το σχέδιο... Ο Pat Solitano (Bradley Cooper) έχει χάσει τα πάντα - το σπίτι του, τη δουλειά του και τη γυναίκα του. Μετά από 8 μήνες σε κρατικό ίδρυμα, βρίσκει τον εαυτό του να ζει με τη μητέρα του (Jacki Weaver) και τον πατέρα (Robert DeNiro) . Είναι αποφασισμένος όμως να ξαναφτιάξει τη ζωή του, να είναι αισιόδοξος και να επανασυνδεθεί με τη γυναίκα του, παρά τις δύσκολες συνθήκες του χωρισμού τους. Το μόνο πράγμα που θέλουν και οι γονείς του, είναι να ξανασταθεί στα πόδια του – αλλά και να μπορούν να μοιράζονται την εμμονή της οικογένειας για την ομάδα των Philadelphia Eagles. Όταν ο Pat συναντά την Tiffany (Jennifer Lawrence), ένα μυστηριώδες κορίτσι με τα δικά του προβλήματα, τα πράγματα θα αρχίσουν να περιπλέκονται. Η Tiffany προθυμοποιείται να βοηθήσει τον Pat να επανασυνδεθεί με τη γυναίκα του, αλλά μόνο αν κάνει κάτι πολύ σημαντικό γι 'αυτήν. Καθώς λοιπόν η συμφωνία τους προχωρά, ένας απρόσμενος δεσμός αναπτύσσεται μεταξύ τους και σταδιακά αρχίζει να αλλάζει τις ζωές τους... Με λίγα λόγια πρόκειται για ένα feel gοοd δράμα με στιγμές μιζέριας (μπορεί να μην ακούγεται ωραία, αλλά είναι καλύτερο απ'ότι περίμενα)! Μου άρεσαν ιδιαίτερα οι ερμηνείες (ακόμα και ο αντιπαθέστατος Bradley Cooper είναι πολύ καλός, αλλά η Jennifer Lawrence κερδίζει δίκαια τις εντυπώσεις) και οι γεμάτοι αλήθειες διάλογοι. Πάντως αν δεν είχε την υποψηφιότητα ο De Niro αποκλείεται να το έβλεπα (δεν λέω, ήταν πολύ καλός, αλλά από τις πρόσφατες ταινίες του, στο Being Flynn και ειδικά στο Everybody's Fine μου άρεσε περισσότερο)...
Προσωπική αξιολόγηση: 7.5/10
ΠΟΛΥ ΚΑΛΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ
6. The Intouchables
Βασίζεται στην αληθινή ιστορία δύο ανθρώπων από διαφορετικούς κόσμους και που υπό διαφορετικές συνθήκες δεν θα είχαν συναντηθεί ποτέ. Ο ένας, τετραπληγικός αριστοκράτης που τραυματίστηκε σε ατύχημα ενώ έκανε αλεξίπτωτο πλαγιάς και ο άλλος, νεαρός άνδρας αφρικανικής καταγωγής από τις εργατικές κατοικίες των προαστίων του Παρισιού. Όταν ο πρώτος προσλαμβάνει τον δεύτερο ως προσωπικό βοηθό, δεν θα μπορούσε με τίποτα να φανταστεί πως θα αναπτυχθεί φιλία μεταξύ τους και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό που θα του αλλάξει για πάντα τη ζωή και θα τον κάνει να νιώσει και πάλι ζωντανός! Το αξιοσημείωτο είναι ότι δεν είναι μόνο το χρώμα που (φαινομενικά) τους κάνει να διαφέρουν, αλλά κυρίως το ότι προέρχονται από δύο τελείως διαφορετικές κοινωνικές τάξεις. Παρ’όλα αυτά όμως, το χιούμορ, η ζωντάνια και η δίψα για ζωή του Driss ήταν αυτά που έλειπαν από τη ζωή του Philippe και η φιλία τους θα νικήσει όλα τα εμπόδια. Με λίγα λόγια πρόκειται για ένα feel good δράμα με πολλές κωμικές στιγμές.
Προσωπική αξιολόγηση: 8/10
5. Life of Pi
Προσωπική αξιολόγηση: 8/10
4. Django Unchained
Υ.Γ.4. The Blue Boy!!!
Προσωπική αξιολόγηση: 8/10
3. Searching for Sugar Man
Πρόκειται για ένα ντοκιμαντέρ που αφηγείται την απίστευτη αληθινή ιστορία του Rodriguez, του μεγαλύτερου ροκ σταρ της δεκαετίας του '70 που δεν έγινε ποτέ διάσημος. Τουλάχιστον όχι στην Αμερική. Ανακαλύφθηκε σε ένα μπαρ του Ντιτρόιτ στα τέλη της δεκαετίας του '60 από δύο διάσημους παραγωγούς που εντυπωσιάστηκαν από τις γεμάτες ψυχή μελωδίες του και από τον προφητικό και πολιτικοποιημένο στίχο των τραγουδιών του, κι έτσι ηχογράφησαν ένα άλμπουμ που πίστευαν ότι θα εξασφαλίσει τη φήμη του ως ο μεγαλύτερος καλλιτέχνης της γενιάς του. Ο δίσκος όμως πάτωσε και ο τραγουδιστής εξαφανίστηκε εν μέσω φημών μιας φρικιαστικής αυτοκτονίας επί σκηνής! Λίγο καιρό αργότερα, μια παράνομη ηχογράφηση βρήκε το δρόμο της μέσα στο απαρτχάιντ της Νοτίου Αφρικής και κατά τη διάρκεια των επόμενων δύο δεκαετιών, ο Rodriguez μεταμορφώθηκε σε ένα φαινόμενο που αφύπνισε τη συλλογική συνείδηση και την ιδεολογία ενός ολόκληρου λαού και που γι’αυτούς ήταν πιο διάσημος και πιο σημαντικός από τους Rolling Stones και τον Elvis μαζί! Η ταινία ακολουθεί την ιστορία δύο Νοτιοαφρικανών που έθεσαν ως στόχο της ζωής τους να ανακαλύψουν τι πραγματικά συνέβη στον ήρωά τους. Η έρευνά τους, θα τους οδηγήσει σε μια ιστορία πιο ασυνήθιστη και πιο αξιοσημείωτη από τους υπάρχοντες μύθους που κυκλοφορούσαν για τον καλλιτέχνη γνωστό ως Rodriguez.
Προσωπική αξιολόγηση: 8.5/10
ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ
2. Alps / Άλπεις
Προσωπική αξιολόγηση: 9/10
1. The Imposter
Προσωπική αξιολόγηση: 9.5/10
ΠΟΛΥ ΚΑΛΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ
6. The IntouchablesΒασίζεται στην αληθινή ιστορία δύο ανθρώπων από διαφορετικούς κόσμους και που υπό διαφορετικές συνθήκες δεν θα είχαν συναντηθεί ποτέ. Ο ένας, τετραπληγικός αριστοκράτης που τραυματίστηκε σε ατύχημα ενώ έκανε αλεξίπτωτο πλαγιάς και ο άλλος, νεαρός άνδρας αφρικανικής καταγωγής από τις εργατικές κατοικίες των προαστίων του Παρισιού. Όταν ο πρώτος προσλαμβάνει τον δεύτερο ως προσωπικό βοηθό, δεν θα μπορούσε με τίποτα να φανταστεί πως θα αναπτυχθεί φιλία μεταξύ τους και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό που θα του αλλάξει για πάντα τη ζωή και θα τον κάνει να νιώσει και πάλι ζωντανός! Το αξιοσημείωτο είναι ότι δεν είναι μόνο το χρώμα που (φαινομενικά) τους κάνει να διαφέρουν, αλλά κυρίως το ότι προέρχονται από δύο τελείως διαφορετικές κοινωνικές τάξεις. Παρ’όλα αυτά όμως, το χιούμορ, η ζωντάνια και η δίψα για ζωή του Driss ήταν αυτά που έλειπαν από τη ζωή του Philippe και η φιλία τους θα νικήσει όλα τα εμπόδια. Με λίγα λόγια πρόκειται για ένα feel good δράμα με πολλές κωμικές στιγμές.
Προσωπική αξιολόγηση: 8/10
5. Life of Pi
Μετά από ναυάγιο, ένας νεαρός Ινδός μένει μόνος του σε μια βάρκα με μια τίγρη της Βεγγάλης και όσο αλληγορική μπορεί να φαίνεται η υπόθεση, είναι απλούστατη! Νταξ, τα τετριμμένα... ο άνθρωπος αβοήθητος μπροστά στα στοιχεία της φύσης κλπ-κλπ... Από υπόθεση δεν έλεγε και τίποτα (από ένα σημείο κι έπειτα το ίδιο σκηνικό βλέπαμε πάνω-κάτω), αλλά ήταν εικαστικό υπερθέαμα και κερδίζει πόντους αν το δεις σε 3D... ήταν σαν να έβλεπες πίνακες ζωγραφικής να ζωντανεύουν μπροστά στα μάτια σου...!!! Αν το δείτε κανονικά όμως, είμαι σίγουρος δεν θα σας εντυπωσιάσει ιδιαίτερα... Ειδικά όσοι το δείτε και σπίτι σας, πιστεύω πως θα σας φανεί ακόμα χειρότερο... Κερδίζει εντυπώσεις λόγω του 3D...
Με λίγα λόγια αν θέλετε να περάσετε όσο το δυνατόν καλύτερα με την ταινία, πρέπει να τη δείτε στον κινηματογράφο και σε 3D προβολή. Έτσι, αναμφισβήτητα αξίζει (αν και προσωπικά δεν μπόρεσα να ταυτιστώ ιδιαίτερα με τα προβλήματα του πρωταγωνιστή - ήταν η προσωποποίηση του κακότυχου κακομοιρούλη κι όποτε έκλαιγε και μιλούσε με τον Θεό, μου φαινόταν αρκετά γελοίο)... Όσο για το φινάλε... με έπιασε τελείως απροετοίμαστο (προφανώς η 2η ιστορία ήταν η πραγματική)... Πάντως κάτι άλλο που μου έκανε (αρνητική) εντύπωση ήταν που σε 2-3 σκηνές άλλαξε η ανάλυση της οθόνης (μέχρι και 4:3 έγινε)... Δεν θυμάμαι να έχω ξαναδεί κάτι τέτοιο στον κινηματογράφο...!!! Αλήθεια ξέρει κανείς για ποιο λόγο συνέβη κάτι τέτοιο;
Με λίγα λόγια αν θέλετε να περάσετε όσο το δυνατόν καλύτερα με την ταινία, πρέπει να τη δείτε στον κινηματογράφο και σε 3D προβολή. Έτσι, αναμφισβήτητα αξίζει (αν και προσωπικά δεν μπόρεσα να ταυτιστώ ιδιαίτερα με τα προβλήματα του πρωταγωνιστή - ήταν η προσωποποίηση του κακότυχου κακομοιρούλη κι όποτε έκλαιγε και μιλούσε με τον Θεό, μου φαινόταν αρκετά γελοίο)... Όσο για το φινάλε... με έπιασε τελείως απροετοίμαστο (προφανώς η 2η ιστορία ήταν η πραγματική)... Πάντως κάτι άλλο που μου έκανε (αρνητική) εντύπωση ήταν που σε 2-3 σκηνές άλλαξε η ανάλυση της οθόνης (μέχρι και 4:3 έγινε)... Δεν θυμάμαι να έχω ξαναδεί κάτι τέτοιο στον κινηματογράφο...!!! Αλήθεια ξέρει κανείς για ποιο λόγο συνέβη κάτι τέτοιο;
Προσωπική αξιολόγηση: 8/10
4. Django Unchained
Τα trailers δεν μου άρεσαν ιδιαίτερα. Σαν fan του Tarantino όμως ήθελα να μου αρέσει πάρα πολύ η ταινία, αλλά δεν πήγα με το σκεπτικό "ακόμα κι αν δεν εντυπωσιαστώ πραγματικά θα προσπαθήσω να πείσω τον εαυτό μου πως έχω ξετρελαθεί"... και δυστυχώς ούτε εντυπωσιάστηκα, ούτε ξετρελάθηκα. Τα προτερήματά της είναι η σκηνοθεσία, οι ερμηνείες, η σκηνογραφία και η φωτογραφία. Σίγουρα έχει και ωραίους διαλόγους, αλλά δεν ξέρω... για Tarantino μου φάνηκαν κάπως "λίγοι"! Στις προηγούμενες ταινίες του, μου άρεσαν περισσότερο... ήταν πιο περίπλοκοι... πιο καλογραμμένοι (εντάξει, εξαιρείται το Death Proof)... Κάτι που ισχύει εν γένει για το σενάριο... Είχε - δεν ξέρω πως ακριβώς να τις χαρακτηρίσω - θεατράλε... οπερατικές σκηνές... ή τουλάχιστον προσπάθησε να έχει, αλλά δεν με έπεισαν πραγματικά... μου φάνηκαν κάπως επιτηδευμένες και δήθεν... Δεν είχαν την ατόφια γαματοσύνη των προηγούμενων ταινιών του Q... Δεν ένιωσα όπως ένιωσα βλέποντας το Inglourious Basterds στον κινηματογράφο (για τα Kill Bill ούτε καν λόγος - μιλάμε για κινηματογραφικές εμπειρίες από τις λίγες) και αυτή τη στιγμή δεν θυμάμαι να είχε κάποια πραγματική σκηνή ανθολογίας (σε αντίθεση με τις προηγούμενες ταινίες του σκηνοθέτη)... ίσως η σκηνή που ο "μπλε" Django μαστίγωνε τον έναν απ΄τους αδερφούς Brittle, αλλά και πάλι χάνει σε σύγκριση...
Το κακό είναι πως υπήρχαν και σκηνές που δεν μου άρεσαν. Η σκηνή με τους KKK πού αποσκοπούσε; Στο να μας δείξει πόσο ηλίθιοι είναι; Περιττό... Μου θύμισε κακή παρωδία! Επίσης ξενέρωσα ***SPOILER*** με το θάνατο του Candie και του Schultz (θα προτιμούσα να πέθαινε η Broomhilda στη θέση του και να μη βλέπαμε αυτό το γλυκανάλατο happy end)... ***SPOILER*** περίμενα κάτι πιο επικό... μια μεγάλη αναμέτρηση... Βέβαια κάτι παρόμοιο έκανε και με τον Bill στο Vol.2 του Kill Bill, αλλά εκεί είχαμε να κάνουμε με ένα γαμάτο ειρωνικό αστείο... ένα βγάλσιμο της γλώσσας στο θεατή από μεριάς του Q... εδώ δεν το είδα έτσι... Πάμε σε άλλη σκηνή... Ρε Tarantino... καλύτερα να κάθεσαι πίσω από την κάμερα... μπροστά είσαι τελείως ατσούμπαλος και κάνεις ΜΠΑΜ ρε γμτ... Κι αλήθεια στο φινάλε τί χαζοχαριτωμένα κολπάκια ήταν αυτά που έκανε το άλογο και για ποιο λόγο ακριβώς έπρεπε να τα δούμε; Υποτίθεται πως ήταν "κουλ" αστείο; Δεν ήταν.
Και πέρα από τις επιμέρους σκηνές, δεν με έκανε να ενδιαφερθώ αν θα πετύχει το σκοπό του ο πρωταγωνιστής... δεν με ένοιαζε ιδιαίτερα (ίσως γιατί το είχα σίγουρο)... Δεν ένιωθα αγωνία όπως σε άλλες ταινίες του... Και κάτι που δεν περίμενα να πω ποτέ για ταινία του Tarantino... δεν μου άρεσε το soundtrack! Δεν είναι ότι δεν είχε ωραία κομμάτια (συγκριτικά ήταν πάλι κατώτερα βέβαια), αλλά αν εξαιρέσουμε τα αριστουργήματα του Morricone (ειδικά το theme από το εξαιρετικό Two Mules for Sister Sara είναι από τις πιο αγαπημένες μου ενορχηστρώσεις του συνθέτη), το His Name Was King, το Nicaragua και το Who Did That To You? (το έχω ποστάρει λίγο παρακάτω) τα περισσότερα απ΄τα υπόλοιπα δεν κολλούσαν στις σκηνές... τις έκαναν να φαίνονται τελείως επιτηδευμένες και με έβγαζαν απ΄το κλίμα της ταινίας (σε κάποιες φάσεις μου έδωσε την εντύπωση πως ήθελε να γυρίσει βιντεοκλίπ)... Επίσης δεν μου άρεσε που κοβόντουσαν απότομα τα κομμάτια... Σε μια περίπτωση, μάλιστα κόπηκε απότομα ένα τραγούδι και μετά από κάνα 2 δευτερόλεπτα ξεκίνησε άλλο! Λες και ήθελε απλά να χωρέσει κάποια συγκεκριμένα τραγούδια σε μια ταινία του χωρίς να δίνει και πολλή βάση αν κολλάνε ή αν έχουν κάτι να προσφέρουν...
Γενικά δεν μου αρέσουν τα "καουμπόικα", αλλά σαν μακαρονάς, είμαι φαν του Leone και του Eastwood (The Good, the Bad and the Ugly και Once Upon a Time in the West οι με διαφορά πιο αγαπημένες μου ταινίες του είδους - μιλάμε για επικές ταινιάρες)... Δυστυχώς όμως το Django Unchained δεν είχε τη μαγεία τους και (για μένα) παίρνει τη θέση του Death Proof ως "η χειρότερη ταινία του Tarantino"! Εννοείται πως μόνο κακή ταινία δεν είναι, αλλά για Tarantino μου φάνηκε λίγη-απογοητευτική... Έχω μεγαλύτερες απαιτήσεις απ΄τον Q... Ήθελα λιγότερα αστειάκια, περισσότερο αίμα (κι όμως μου φάνηκε λίγο - και ειδικά για Tarantino) και πολύ πιο άγρια-αγωνιώδη-επικά σκηνικά... Ααα και ήθελα να μας πει την ιστορία της μασκοφορεμένης Zoe Bell (άλλο fail κι αυτό!)...
Υ.Γ. μιας και είπα για αίμα... στη σκηνή που μάτωσε το χέρι του Candie, βλέπουμε πραγματικά το αίμα του DiCaprio! Ο ηθοποιός κόπηκε καταλάθος, συνέχισε όμως κανονικά τη σκηνή και "ενέταξε" το αίμα του στη... μάπα της καημένης της Broomhilda (αναρωτιέμαι αν ζήτησε την άδεια της Kerry Washington προτού το κάνει)...!!! Και μόνο γι'αυτή τη σκηνή έπρεπε να έχει υποψηφιότητα στα oscars (όπως θα έπρεπε να έχει και ο καταπληκτικός Samuel L. Jackson)...
Υ.Γ.2. τί γαμάτη τάπα έφαγε ο Candie απ΄τον Schultz;!;!; Αλήθεια εσείς ξέρατε ότι ο Δουμάς ήταν μαύρος; (δεν υπήρχαν κι έγχρωμες φωτογραφίες τότε:p)
Υ.Γ.3. το ότι δεν μου άρεσε περισσότερο η ταινία μπορεί να οφείλεται και στο γεγονός ότι δεν έχω δει Hannie Caulder, McCabe & Mrs. Miller, Death Rides a Horse, Navajo Joe, My Name Is Nobody, Mandingo, Boss Nigger και Django (source + source)... Αλλά δεν νομίζω, απλά δεν ήταν τόσο γαμάτη ταινία... :P
Υ.Γ.4. The Blue Boy!!!
Προσωπική αξιολόγηση: 8/10
3. Searching for Sugar ManΠρόκειται για ένα ντοκιμαντέρ που αφηγείται την απίστευτη αληθινή ιστορία του Rodriguez, του μεγαλύτερου ροκ σταρ της δεκαετίας του '70 που δεν έγινε ποτέ διάσημος. Τουλάχιστον όχι στην Αμερική. Ανακαλύφθηκε σε ένα μπαρ του Ντιτρόιτ στα τέλη της δεκαετίας του '60 από δύο διάσημους παραγωγούς που εντυπωσιάστηκαν από τις γεμάτες ψυχή μελωδίες του και από τον προφητικό και πολιτικοποιημένο στίχο των τραγουδιών του, κι έτσι ηχογράφησαν ένα άλμπουμ που πίστευαν ότι θα εξασφαλίσει τη φήμη του ως ο μεγαλύτερος καλλιτέχνης της γενιάς του. Ο δίσκος όμως πάτωσε και ο τραγουδιστής εξαφανίστηκε εν μέσω φημών μιας φρικιαστικής αυτοκτονίας επί σκηνής! Λίγο καιρό αργότερα, μια παράνομη ηχογράφηση βρήκε το δρόμο της μέσα στο απαρτχάιντ της Νοτίου Αφρικής και κατά τη διάρκεια των επόμενων δύο δεκαετιών, ο Rodriguez μεταμορφώθηκε σε ένα φαινόμενο που αφύπνισε τη συλλογική συνείδηση και την ιδεολογία ενός ολόκληρου λαού και που γι’αυτούς ήταν πιο διάσημος και πιο σημαντικός από τους Rolling Stones και τον Elvis μαζί! Η ταινία ακολουθεί την ιστορία δύο Νοτιοαφρικανών που έθεσαν ως στόχο της ζωής τους να ανακαλύψουν τι πραγματικά συνέβη στον ήρωά τους. Η έρευνά τους, θα τους οδηγήσει σε μια ιστορία πιο ασυνήθιστη και πιο αξιοσημείωτη από τους υπάρχοντες μύθους που κυκλοφορούσαν για τον καλλιτέχνη γνωστό ως Rodriguez.
Προσωπική αξιολόγηση: 8.5/10
ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ
2. Alps / Άλπεις
Μια Νοσοκόμα, ένας Νοσηλευτής, ένας Γυμναστής και ο Προπονητής της, έχουν δημιουργήσει μια υπηρεσία. Υποδύονται νεκρούς ανθρώπους και προσλαμβάνονται από τους συγγενείς, φίλους ή συναδέλφους του εκλιπόντος έτσι ώστε να μη νιώθουν την απώλεια... Η εταιρεία ονομάζεται Άλπεις, ενώ ο αρχηγός τους, ο Νοσηλευτής, αποκαλεί τον εαυτό του Mont Blanc. Παρά το γεγονός ότι τα μέλη της ομάδας λειτουργούν κάτω από ένα καθεστώς πειθαρχίας που απαιτείται από τον ηγέτη τους, η νοσοκόμα δεν μπορεί να πειθαρχήσει. Η ταινία είναι τελείως βγαλμένη από το σύμπαν του Κυνόδοντα. Οι χαρακτήρες, οι ερμηνείες, οι εκφράσεις των προσώπων, οι διάλογοι, η εκφορά του λόγου (χωρίς συναίσθημα), η σκηνοθεσία... η αθεόφοβη Αγγελική Παπούλια... Όλα είναι βγαλμένα από το ίδιο παρανοϊκό και ασφυκτικό σύμπαν της προηγούμενης ταινίας του Λάνθιμου. Προσωπικά τον Κυνόδοντα τον λάτρεψα και δεν γινόταν να μη μου αρέσει και το νέο του εγχείρημα. Ειδικά από τη στιγμή που είχε ατάκες του τύπου: «Μαρία έχεις χτυπήσει πολύ άσχημα. Οι πιθανότητες να πεθάνεις είναι μεγάλες. Αν σου έλεγα τώρα να διαλέξεις έναν ηθοποιό, ποιον θα'λεγες; Ποιος είναι ο αγαπημένος σου; Λοιπόν θα σου λέω εγώ ονόματα. Αν το βρίσκω... κάνε μου ένα νόημα. Brad Pitt! Όχι; Johnny Depp! Τι; Ούτε ο Johnny Depp;» ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ (τελικά ήταν ο Jude Law κι όπως αποδείχτηκε λίγο αργότερα, μόνο άσκοπη δεν ήταν η ερώτηση)... -Η κοπέλα με το αυτοκινητιστικό βελτιώνεται πολύ και οι γιατροί λένε πως έχει ξεπεράσει τον κίνδυνο. Μιλάνε για θαύμα. -Κρίμα. -Πράγματι!!! Και πόσο γαμάτος ο "Bruce Lee Servetalis";!;!; #RESPECT!!! Το τελικό συμπέρασμα είναι πως τα μέλη της συγκεκριμένης ομάδας ήταν νεκρά μέσα τους και υποδυόντουσαν νεκρούς μπας και πάρουν λίγη αγάπη... «Φάε λίγο τα νύχια σου. Φτάνει.» «Please don't you stop. It feels like heaven»... Τελικά όντως δεν είμαστε έτοιμοι για κάτι πιο ποπ.
Προσωπική αξιολόγηση: 9/10
1. The Imposter
Το 1994, ο κατάξανθος 13χρονος Nicholas Barclay εξαφανίστηκε από το San Antonio του Texas. 3 χρόνια και 4 μήνες αργότερα, στην Ισπανία, ένας αγνώστου ταυτότητος πανούργος, 23χρονος, μελαχρινός άντρας κατάφερε κι έπεισε τους πάντες πως είναι ο Nicholas και σύντομα βρέθηκε στο Texas! Απίστευτη ιστορία έτσι; Τώρα για το αν πρόκειται όντως για ντοκιμαντέρ ή mockumentary δεν γνωρίζω. Πολλοί το χαρακτήρισαν ως το Catfish του 2012, αλλά ότι κι αν είναι, αναμφισβήτητα είναι εξαιρετική ταινία! Από κάθε άποψη εξαιρετική... ύφος, σκηνοθεσία, μοντάζ, ρυθμό, μουσική επένδυση... είναι σαν ένα χιτσκοκικό θρίλερ μυστηρίου που μας παρουσιάζει τα γεγονότα κι απ΄την πλευρά της οικογένειας κι απ΄την πλευρά του απατεώνα. Η επόμενη απορία που γεννάται αφορά του λόγους που οδήγησαν αυτόν τον άνθρωπο να υποδυθεί κάτι που δεν ήταν... Απ'ότι είπε ο ίδιος, δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ κανείς γι'αυτόν... δεν πήρε αγάπη... δεν έζησε παιδικά χρόνια και με αυτόν τον τρόπο ένιωθε πως είχε μια 2η ευκαιρία να ζήσει κάτι που δεν είχε ποτέ... Άντε ωραία, αλλά δεν σκέφτηκε πως με αυτόν τον τρόπο θα έπαιζε με το χειρότερο τρόπο με τα συναισθήματα της οικογένειας του εξαφανισμένου παιδιού; Έφτασε μάλιστα στο σημείο να τους πει πως όλα αυτά τα χρόνια τον βίαζαν με κάθε τρόπο κι αυτοί τον πίστεψαν... Μπορεί σε εμάς, έξω απ΄το χορό, να μας φαίνεται τελείως απίστευτο... αλλά αυτοί οι άνθρωποι είχαν πραγματική ανάγκη να πιστέψουν πως είχαν βρει τον χαμένο τους Nicholas και από αυτή την άποψη τους δικαιολογώ (μιλάω για την περίπτωση που πρόκειται για κανονικό ντοκιμαντέρ)...
Από την άλλη όμως, μήπως κάποιοι άνθρωποι θέλουν και γίνονται θύματα; ***SPOILER*** Μήπως έχουν λόγους να παίξουν το ρόλο του θύματος; Μήπως έχουν καλά κρυμμένα μυστικά και δεν θέλουν να βγουν στην επιφάνεια; Μήπως τελικά ο απατεώνας δεν ήταν τελικά ο κακός της υπόθεσης, αλλά ο ήρωας; ***SPOILER*** Στο τέλος η ταινία σου θέτει όλα αυτά τα ερωτήματα και σε αφήνει γεμάτο αμφιβολίες. Κι αυτό είναι ίσως το μεγαλύτερό της πλεονέκτημα... Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο απατεώνας είναι ένας πολύ ευφυής άνθρωπος που μπορεί να σε πείσει σχεδόν για το οτιδήποτε. Το κακό γι'αυτόν είναι ότι χρησιμοποιούσε την ευφυΐα του με τελείως λάθος τρόπο. Όσο για το τι απέγινε ο πραγματικός Nicholas... δεν θα το μάθουμε ποτέ. Τουλάχιστον όχι με σιγουριά. Μόνο με υποψίες...
Προσωπική αξιολόγηση: 9.5/10
ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΕΙΣ
1. Ούτε θέλω, ούτε και προσπαθώ να το παίξω κριτικός (και να ήθελα δεν θα μπορούσα), απλά την υποκειμενική μου άποψη εκφράζω...
2. Οι ταινίες που ξεχωρίζω είναι αυτές που βαθμολογώ από 8/10 και πάνω... Τα 7άρια για μένα είναι απλά καλές ταινίες που δύσκολα θα έβλεπα και 2η φορά... Τα 6άρια κατά τη γνώμη μου είναι ταινίες για μία και μοναδική θέαση (σχεδόν μέτριες - σχεδόν καλούτσικες)... Τα 5άρια μετριότατες ταινίες που και να μην τις είχα δει δεν θα έχανα τίποτα... Τα 4άρια είναι κακές ταινίες και όσο κατεβαίνουμε χειροτερεύει η κατάσταση (πολύ κακές / πάρα πολύ κακές / πατάτες)... :p
3. Τις ταινίες τις κρίνω πάντα με βάση το είδος τους και σε συνάρτηση με τις απαιτήσεις που είχα... Είναι καθαρά θέμα προσωπικού γούστου δηλαδή...
4. Ποτέ δεν συγκρίνω άσχετες ταινίες μεταξύ τους. Δεν έχει κανένα νόημα κάτι τέτοιο... Με λίγα λόγια μπορεί π.χ. σε κάποιο κοινωνικό δράμα να έχω μικρότερο βαθμό από κάποιο θρίλερ (τυχαία είναι τα είδη που αναφέρω) αλλά να μου αρέσει περισσότερο το συγκεκριμένο δράμα... Όπως είπα δεν συγκρίνω τις ταινίες μεταξύ τους, αλλά τις κρίνω με βάση το είδος τους και πάντα τελείως υποκειμενικά. Αυτά! :)
2. Οι ταινίες που ξεχωρίζω είναι αυτές που βαθμολογώ από 8/10 και πάνω... Τα 7άρια για μένα είναι απλά καλές ταινίες που δύσκολα θα έβλεπα και 2η φορά... Τα 6άρια κατά τη γνώμη μου είναι ταινίες για μία και μοναδική θέαση (σχεδόν μέτριες - σχεδόν καλούτσικες)... Τα 5άρια μετριότατες ταινίες που και να μην τις είχα δει δεν θα έχανα τίποτα... Τα 4άρια είναι κακές ταινίες και όσο κατεβαίνουμε χειροτερεύει η κατάσταση (πολύ κακές / πάρα πολύ κακές / πατάτες)... :p
3. Τις ταινίες τις κρίνω πάντα με βάση το είδος τους και σε συνάρτηση με τις απαιτήσεις που είχα... Είναι καθαρά θέμα προσωπικού γούστου δηλαδή...
4. Ποτέ δεν συγκρίνω άσχετες ταινίες μεταξύ τους. Δεν έχει κανένα νόημα κάτι τέτοιο... Με λίγα λόγια μπορεί π.χ. σε κάποιο κοινωνικό δράμα να έχω μικρότερο βαθμό από κάποιο θρίλερ (τυχαία είναι τα είδη που αναφέρω) αλλά να μου αρέσει περισσότερο το συγκεκριμένο δράμα... Όπως είπα δεν συγκρίνω τις ταινίες μεταξύ τους, αλλά τις κρίνω με βάση το είδος τους και πάντα τελείως υποκειμενικά. Αυτά! :)
[ CineMonths ]
