Πριν από 1,5 μήνα περίπου (1/7/2009) πέρασαν ακριβώς 5 χρόνια απ΄το θάνατο του ιερού τέρατος της υποκριτικής, Marlon Brando. Τη μέρα που πέθανε ο ηθοποιός που εφάρμοσε πρώτος τη "Μέθοδο" στο αμερικάνικο θεατρικό σανίδι και στο σελιλόιντ των κινηματογραφικών ταινιών που συμμετείχε... θυμάμαι πως ήταν η πρώτη φορά που στεναχωρήθηκα πραγματικά από θάνατο ηθοποιού...Για τον Brando δεν χρειάζεται να γράψω πολλά (δε το συνηθίζω άλλωστε), έτσι κι αλλιώς ότι ήταν να ειπωθεί έχει ειπωθεί προ πολλού: Ήταν με διαφορά ο καλύτερος ηθοποιός της γενιάς του (και όχι μόνο) αλλά σαν άνθρωπος, δεν ήταν και απ΄τους πιο... "εύκολους". Δεν μπορούσε με τίποτα να ενταχθεί στο "star-system" και στις γελοίες συμβάσεις του (κάτι για το οποίο δε τον αδικώ καθόλου)... Πάντως ήταν άνθρωπος με αρκετές ανησυχίες κι ευαισθησίες και ως ηθοποιός... οι ερμηνείες του μιλάνε από μόνες τους και είναι γνωστές σε όλους. Απλά θα αναφέρω ενδεικτικά τις 5 πιο αγαπημένες μου κινηματογραφικές στιγμές του:
1. The Godfather (1972)
2. Apocalypse Now (1979)
3. Last Tango in Paris (1972)
4. A Streetcar Named Desire (1951)
5. On the Waterfront (1954)
Δυστυχώς πάντως, η πρώτη εικόνα που θα μου έρχεται πάντα στο μυαλό απ΄τον Brando, είναι ο ασυναίσθητος-υποσυνείδητος παραλληλισμός της σκηνής στο νεκροτομείο, όπου ο "Νονός" βλέπει το άψυχο σώμα του γιου του... με τη σκηνή της κατάθεσης του Brando στη δίκη του πραγματικού γιου του (για τη δολοφονία του άντρα της αδερφής του, η οποία λίγα χρόνια αργότερα έγινε αυτόχειρας)... και στις δυο περιπτώσεις ένας πατέρας πονά για το γιο του και σου ραγίζει την καρδιά... τραγική ειρωνεία και γενικότερα... τραγική ζωή για έναν απ΄τους 2-3 πιο ταλαντούχους ηθοποιούς όλων των εποχών, του Marlon Brando:
2. Apocalypse Now (1979)
3. Last Tango in Paris (1972)
4. A Streetcar Named Desire (1951)
5. On the Waterfront (1954)
Δυστυχώς πάντως, η πρώτη εικόνα που θα μου έρχεται πάντα στο μυαλό απ΄τον Brando, είναι ο ασυναίσθητος-υποσυνείδητος παραλληλισμός της σκηνής στο νεκροτομείο, όπου ο "Νονός" βλέπει το άψυχο σώμα του γιου του... με τη σκηνή της κατάθεσης του Brando στη δίκη του πραγματικού γιου του (για τη δολοφονία του άντρα της αδερφής του, η οποία λίγα χρόνια αργότερα έγινε αυτόχειρας)... και στις δυο περιπτώσεις ένας πατέρας πονά για το γιο του και σου ραγίζει την καρδιά... τραγική ειρωνεία και γενικότερα... τραγική ζωή για έναν απ΄τους 2-3 πιο ταλαντούχους ηθοποιούς όλων των εποχών, του Marlon Brando:
6 σχόλια:
Έχεις απίστευτο δίκιο!
Ετοιμάζω αφιέρωμα Νονού τον Σεπτέμβρη!
Το έχω έτοιμο αλλά περιμένω να γυρίσουμε όλοι στις θέσεις μας γιατί είναι κρίμα να πάει χαμένη η ευκαιρία για συζήτηση και ανταλλαγή απόψεων.
Ελπίζω το μικρό αναμνηστικό αφιέρωμα που έκανα στον Brando να μη πάει χαμένο λόγω διακοπών... Δεν φταίω εγώ που πέθανε καλοκαιριάτικα... :(
ΥΓ: Πάντως είχε άδικο πως δεν υπάρχουν σπουδαίες ταινίες... και μόνο ο ΝΟΝΟΣ αρκεί για να τον διαψεύσει...
Συμφωνούμε απόλυτα, κάτι που θα διαπιστώσεις σύντομα!
Ελπίζω τότε να τα ξαναπούμε... :)
Και σκέψου ότι στον Νονό δεν μπορούσε να μάθει τα λόγια απ' έξω και τα διάβαζε από ότο-κιου. Και είχε την ερμηνεία αυτή που είχε... respect!
"Ελπίζω τότε να τα ξαναπούμε..."
Όλο και κάτι θα πω (δεν ξέρω αν το ξέρεις, αλλά οι 2 πρώτοι ΝΟΝΟΙ είναι οι 2 πιο αγαπημένες μου ταινίες όλων των εποχών)... αν και θεωρώ πως σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις τα λόγια είναι τελείως περιττά από την άποψη πως "ότι ήταν να ειπωθεί έχει ειπωθεί προ πολλού"...
"Και σκέψου ότι στον Νονό δεν μπορούσε να μάθει τα λόγια απ' έξω και τα διάβαζε από ότο-κιου"
Άμα ο άνθρωπος είναι ταλέντο εκ φύσεως δε χρειάζεται να μάθει τα λόγια...
Εξαιρετικό αφιέρωμα για τον σπουδαιότερο για μένα ηθοποιό όλων των εποχών. Παραδόξως, ενώ καταξιώθηκε στα '50s, ήταν στα '70s που έπαιξε σε τρία καθαρόαιμα αριστουργήματα (οι τρεις πρώτες ταινίες που ανέφερες στις αγαπημένες σου ερμηνείες του Μπράντο).
Γιατι δεν προτάθηκε για Όσκαρ για την ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ... ποτέ δε θα μάθω!!
Χαίρομαι που σου άρεσε ρε W...
1. "Παραδόξως, ενώ καταξιώθηκε στα '50s, ήταν στα '70s που έπαιξε σε τρία καθαρόαιμα αριστουργήματα"
Πολύ σωστά... αλλά μη ξεχνάμε ότι η δεκαετία του 70 ήταν η δεκαετία των μεγάλων κοινωνικο-πολιτικών αναταράξεων και αλλαγών, η δεκαετία της παγκόσμιας αφύπνισης και αυτό επηρέασε βέβαια και τον κινηματογράφο, όπου ανέλαβε η νέα γενιά κινηματογραφιστών τα ηνία και όλοι γνωρίζουμε τα εξαιρετικά έργα που μας έδωσε αυτή η μοναδική φουρνιά των νέων σκηνοθετών εκείνης της εποχής...
2. "Γιατι δεν προτάθηκε για Όσκαρ για την ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ... ποτέ δε θα μάθω!!"
Ίσως να τους έπεσε πολύ βαριά η "μπιπ" του τσολιά Coppola... ;)
Δημοσίευση σχολίου